با توصیه های غیر تخصصی، شیطان را یاری نکنیم.

همایون سلحشور فرد، دانشجوی کارشناسی ارشد آموزش بهداشت و ارتقاء سلامت

چندی قبل در یک مسجدی یکی از علماء روحانی روایتی را برای نمازگزاران شرح می داد.

روایت از این قرار است که «روزی ابلیس در گوشه مسجد الحرام ایستاده بود ... پیامبر (صلّی الله علیه و آله) نزدیک او رفت و فرمود: ای ملعون! تو را چه شده است که این چنین ضعیف و رنجوری؟ گفت: یا رسول‌الله! از دست امت تو به جان آمده و گداخته شدم و صبر و طاقتم تمام شده است ... هفت خصلت نیکو در امت تو وجود دارد که من هر چه تلاش می‌کنم، این خصلت‌ها را از آن ها بگیرم، نمی‌توانم! ... آن خصلت‌ها عبارت‌اند از اینکه هر گاه به هم می‌رسند سلام می‌کنند، وقتی همدیگر را ملاقات می‌کنند با یکدیگر دست می‌دهند ...» (1)

وقتی نقل روایت به اینجا رسید آن عالم روحانی به خاطر شرائط کرونایی و توصیه هایی که مطرح است ملاحظه ای کرد و گفت: «البته تخصصاً می گویند دست ندهید»

اما علی رغم یادداشت های قبلی در این خصوص باز هم در اینجا لازم است نکاتی را ذکر کنم:

خط مقدم جبهه سلامت کجاست؟

خط اول دفاعی سلامت برخلاف آنچه که این روز‌ها در رسانه‌ها تبلیغ می‌شود، بیمارستان نیست بلکه کوی و برزن و کف جامعه است!

و اولین مدافعان سلامت هم کسانی هستند که جلوی بار اضافی مراجعات به مراکز درمانی و افزوده شدن زحمت و دردسر کادر خدوم و جهادگر درمان را می‌گیرند؛ اما متاسفانه زحمات و خدمات جهادگران خط مقدم جبهه سلامت، عمداً یا سهواً دیده نمی‌شود.

کادر بهداشت و پیشگیری در خط مقدّم جبهه سلامت تلاش می‌کنند که کار به بیمارستان ها کشیده نشود؛ بیمارستان ها در واقع پشت جبهه سلامت و خط مقدم جبهه درمان هستند.

تا زمانی که خط مقدم جبهه سلامت، مراکز درمانی تلقی شده و شاخص سلامت، افزایش تعداد تخت بیمارستانی دانسته می‌شود، این خط شکسته است!