به من تبریک نگویید!
به بهانه روز کارمند
اگر کارمند یعنی «صندلی پُر کُنِ ساکت ِ مجالس»، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!
اگر کارمند بودن یعنی «زینة المجالسِ صاحب منصبان» بودن، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!
اگر کارمند کسی است که بتوان به او گفت «تو چه حقّی داری اظهار نظر کنی؟!»، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!
اگر کارمند کسی است که با یک «تشر» و «توبیخ» ساکت شود، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!
اگر کارمند بودن یعنی «آسّه برو آسّه بیا که گُربه شاخت نزنه!»، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!
اگر کارمن بودن یعنی «رفتار طاغوتی» را برتافتن، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!
اگر کارمند در برابر «ناحق» سکوت می کند، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!
اگر کامند رزقش را دست رئیسش می بیند، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!
اگر کارمند «مُنتقد» و «مُصلح» نیست، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!
اگر کارمند جرأتِ بیانِ اشکالات و نصیحت نسبت به اُمرا را ندارد، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!
اگر کارمندِ «انقلابی» بودن جمع نقیضین است، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!
اگر کارمند اهل «اتلاف وقت» است و «فرصت خدمت» را غنیمت نمی داند، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!
اگر کارمند در «روزمرّگی» ها کپک می زند، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!
اگر کارمند یعنی «پُشت میزنشینِ بی خاصیّت»، امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!
امروز چهارمین سال متوالی است که در مراسم «روزِ کارمند» شرکت نمی کنم، پس امروز روز من نیست، به من تبریک نگویید!
این یادداشت مرا هم می توانید به فهرست تخلّفاتم اضافه کنید؛ اگر روزی همان شهدایی که مرا متّهم به وهن مقام شامخشان کردید، جان دادند که طاغوت برنگردد، من افتخار می کنم که با قلمم نگذارم روحیه و رفتار طاغوتی در مجموعه ای از این نظام اسلامی، نهادینه و عادی شود.
