غافلگیری و اقدامات فراتر از پروتکل در مدارس
قبل از شیوع بیماری کرونا در کشور بسیاری از مدارس فاقد مربّی بهداشت بودند و پس از آن نیز نه تنها به این مقوله مهم توجهی نشد بلکه پیرو تعطیلی و غیرحضوری شدن آموزش، برخی از مدارسی هم که مربّی بهداشت داشتند برای کاهش بار مالی خود با آن ها لغو قرارداد کردند، در حالی که می توانستند از ظرفیت آن ها برای آموزش غیر حضوری به دانش آموزان استفاده کنند و اصول ساده پیشگیری از ابتلاء به بیماری کرونا را به آن ها آموزش بدهند.
بنابراین با تعطیلی آموزش حضوری، نه تنها مدارس بی نیاز از مربّی بهداشت نبودند، بلکه باید حتی مدارس فاقد مربّی بهداشت نیز به هر طریقی یک کارشناس بهداشت را به کار می گرفتند تا در صورت بازگشایی مدارس غافلگیر نمی شدند و همه تدابیر و برنامه ریزی ها و اقدامات لازم را در فرصت مقتضی تعطیلات 6 ماهه انجام می دادند.
اما متأسفانه این مهم انجام نشد و با اعلام بازگشایی مدارس و از سرگیری آموزش حضوری – علی رغم تصمیمات قبلی مبنی بر تداوم آموزش غیرحضوری- مسؤولان مدارس غافلگیر شدند و بسیاری از آن ها برای رفع نگرانی والدین دانش آموزان دست به اقدامات و ابتکارهای غیرکارشناسی شتابزده زدند به طوری در چند ثانیه از گزارش خبری رسانه ملّی موارد ذیل به چشم می خورد:
1-استفاده از تونل ضدّعفونی کل بدن؛ اقدام غیرضروری که وزارت بهداشت کاربرد آن را تأیید نکرده است و چه بسا اثرات نامطلوبی هم روی البسه و مخاط صورت افراد داشته باشد.
2-الزام دانش آموزان به استفاده از دستکش – آن هم از نوع کیسه فریزری که تأثیری در جلوگیری از نفوذ ویروس کرونا ندارد- در حالی که طبق نظر سازمان جهانی بهداشت و وزارت بهداشت استفاده از آن برای عموم مردم در شرائط عادی ضرورتی ندارد چرا که علاوه بر افزایش زباله های دیرتجزیه پذیر و آسیب به محیط زیست، موجب ایمنی کاذب، کاهش شستشو و ضدعفونی دست ها و در نتیجه انتقال و جابجایی بیشتر ویروس خواهد شد.
3-استفاده از حوضچه یا تشت گندزدایی کف کفش دانش آموزان؛ در حالی که راه انتقال ویروس از طریق مخاط صورت (چشم و بینی و دهان) است نه کف کفش ها! و علاوه بر این کف کفش ها با این اقدام غیرکارشناسی گندزدایی نخواهد شد چرا که به این منظور باید قبل از گندزدایی، کف کفش ها به طور کامل پاکسازی و عاری از گرد و خاک شود و دقایقی هم توقف لازم است که در عمل چنین امکانی در مدارس وجود ندارد.
4-اگر قدری از هزینه های ناشی از اقدامات غیرکارشناسی کاسته شود، به جای ضدعفونی کف دست های دانش آموزان با محلول های الکلی –که می تواند در کوتاه مدت و درازمدت اثرات نامطوب داشته باشد- می توان تعداد روشویی های مجهز به صابون مایع را در مدارس افزایش داد و همه این تجهیزات را به صورت چشمی یا پدالی درآورد تا تماسی بین دست ها با شیرآلات و دکمه جاصابونی ها برقرار نشود.
اما نکته قابل تأملی که جا دارد در اینجا به آن اشاره کنم اینکه علی رغم هُشدارها و فریادهای اعتراض متخصصان سلامت، پزشکان و اپیدمیولوژیست ها در خصوص عواقب از سرگیری آموزش حضوری در مدارس در شرائط فعلی شیوع ویروس کرونا، گویا کک هیچ مسؤولی در آموزش و پرورش نگزید اما به محض اینکه زمزمه استیضاح وزیر آموزش و پرورش در مجلس بلند شد، بلافاصله اعلام شد که الزامی به حضور دانش آموزان در مدارس نیست!
به هر حال امید است که موضوع حفظ و ارتقاء سلامت افراد جامعه (از جمله دانش آموزان) بیش از حفظ جایگاه و پست و مقام در نزد همه مسؤولان محترم کشور بوده و باشد که خوشبختانه غالب مسؤولان وزارت بهداشت و حوزه های بهدشت و درمان کشور ثابت کرده اند که اینگونه است.
