راز کم بودن کرونا در عراق

پاسخی به اظهارات استاد پناهیان

همایون سلحشور فرد، دانشجوی کارشناسی ارشد آموزش بهداشت و ارتقاء سلامت

این روزها مرتب با این سؤال مواجه می شویم که چرا در کشور عراق علی رغم برگزاری تجمعات گسترده در عتبات - آن هم بدون رعایت شیوه نامه های بهداشتی (نظیر استفاده از ماسک، رعایت فاصله فیزیکی و ...) - آمار ابتلاء به بیماری ناشی از ویروس کرونا (کووید-19) به شدّت پایین است.

حسن خلاطی از اعضای کمیته بهداشت پارلمان عراق نیز اخیراً اعلام کرد: «پس از مراسم میلیونی در روز عاشورا، نگرانی در بین مقامات بهداشتی و دولتی در مورد افزایش احتمالی موارد ابتلا به کرونا وجود داشت، اما تقریباً دو هفته پس از مراسم عاشورا و حضور میلیون‌ها زائر در کربلای معلا و با پیگیری دقیق وضعیت اپیدمیولوژیک‌، هیچگونه افزایش قابل توجهی در تعداد مبتلایان همانطور که پیش‌بینی میکردیم، ثبت نشد!» (1)

چندی قبل حجة الاسلام پناهیان در یکی از سخنرانی های خود در برنامه های عزاداری ماه محرم اظهار داشت: «در خصوص کرونا، پزشکان باید پاسخ علمی بدهند که آثار کرونایی حضور 6-5 میلیون نفر در روز عاشورای در عراق چیست؟ ... اربعین ۱۵ میلیون نفر زائر داشتند که فیلم وجود دارد، در نزدیکی کربلا ماسک را کنار می‌گذاشتند. خودم بارها در حرم دیدم که کسی ماسک نمی‌زند، چرا کرونا در عراق اوج نمی‌گیرد؟ برخی می‌گویند ژنتیک است. من ایرانی به عراق رفتم و مانند آن‌ها رفتار کردم، کرونا نگرفتم. من نمی‌گویم کرونا نیست اما پزشکان پاسخ علمی دهند که چرا در عراق نیست؟ شاید ایرانیان هم در اربعین بروند، کرونا اوج نگیرد. بنابراین عالمانه جواب دهند و چشم خود را نبندند.» (2)

اما در پاسخ به این قبیل اظهارات باید موارد ذیل را مد نظر داشته باشیم:

برخورد صمیمانه با یک انتقاد ساده

سال گذشته زمانی که در همین ایّام درباره «اهمّیت انعطاف پذیری در قانون» نوشتم، هرگز تصوّر نمی کردم ماجرایی که در آن یادداشت به آن اشاره کردم، ظاهراً از نظر عدّه ای همانند تابویی باشد که کسی حقّ نقد و تحلیل درباره آن را ندارد!

وقتی مُدام از ما به عنوان «کارکنان ارزشی» یاد می کردند، فکر می کردم «ارزشی بودن» یعنی کارمندی که «دغدغه های ارزشی» دارد و آن چه را که حق می داند، بیان می کند(1) و نمی دانستم که ظاهراً برخی «ارزشی بودن» را به معنی «صندلی پُر کنِ ساکت» می دانند!

کارمند را چه به فضای مجازی؟!+صوت

چندی قبل دکتر کرمی(1) در ضمن یکی از سخنرانی های خود(2) با نقل خاطره ای مربوط به 70-60 سال قبل، می گفت:

«دیکتاتورها از ملّت جاهل خوششان می آید؛ حکومت بر ملّت عاقل خیلی سخت است.

پدر من می گفت ما خان داشتیم، آن موقع من کارگر نانوایی بودم، خان می آید با ماشینش از تهران رد بشود که نگاه می کند و من هم نشسته بودم روزنامه می خواندم.

خان می پرسد: "این رعیّت ماست؟"

می گویند: "بله"

خان می پرسد: "رعیّت ما روزنامه می خواند؟!"

می گویند: "بله"

خان می گوید: "رعیّتی که روزنامه می خواند به درد رعیّتی نمی خورد!"؛ من رعیّت بی سوادِ خنگ می خواهم که بهش گفتم "بمیر!" بمیرد، هیچی نفهمد!

برای این است که من روی فرهنگ جامعه خیلی کار می کنم؛ مردم! فرهنگ تان را بیاورید بالا!»

دریافت صوت 

اما سخنان استاد برای من -علی رغم این که خان ندیده ام- چندان تعجّب برانگیز نبود؛ چرا که